تبادل
لینک هوشمند
ارتباط دختر و پسر در دوران پیش از ازدواج را می توان یکی از چالش های امروز جامعه ایران دانست. رابطه ای که خیلی ها معتقدند در دنیای امروز نه می توان آن را ریشه کن کرد و نه می توان آن را آزادانه به حال خود گذاشت.
ارتباط دختر و پسر در دوران پیش از ازدواج را می توان یکی از چالش های امروز جامعه ایران دانست. رابطه ای که خیلی ها معتقدند در دنیای امروز نه می توان آن را ریشه کن کرد و نه می توان آن را آزادانه به حال خود گذاشت. با این حال، شاید بتوان چگونگی یک رابطه صحیح را برای جوانان ترسیم کرد.
اما چرا برخی، بر آشنایی پیش از ازدواج اصرار می کنند و عده ای آن را برای استحکام ارزش های اصیل خانواده مضر می دانند؟ آیا روابط پیش از ازدواج میان دختر و پسر به ازدواج لطمه می زند یا کمک می کند زوج پیش از آغاز زندگی مشترک آشنایی بیشتری با یکدیگر پیدا کنند؟ این درست که کشش درونی به جنس مخالف کاملا طبیعی است، اما نکته مهم این است که آیا این ارتباط، نیازهای روحی و روانی را برطرف می کند یا اینکه بر مشکلات می افزاید؟
● یک رابطه سالم
دکتر سیدسعید صدر، روان پزشک و استاد دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی که سال ها در حوزه خانواده کار کرده و احتمالا شما یکی دوبار در برنامه های تلویزیونی و رادیویی پای صحبت های او نشسته اید، راه های داشتن یک رابطه سالم و آشنایی منجر به شناخت را این طور عنوان می کند:
▪ بهترین روش این است که مدتی شما با طرف مقابل تان رفت وآمد خانوادگی داشته باشید. یعنی اگر کسی را برگزیدید، باید راه آشنایی خانواده ها را آن طور که صلاح می دانید، طرح ریزی کنید. پدر و مادر شما بزرگ ترند و با کوله باری از تجربه می توانند در تعاملات، دیدگاه شان را ارائه بدهند. در همین تعاملات است که مشکلات طرف مقابل بهتر دیده می شود. نه تنها مشکلات بلکه حتی ایرادها و ضعف های یکدیگر را می شناسید.
▪ اگر خودتان دو نفر آشنا باشید، قطعا بیشترین وقت را برای رفتن به سینما و گردش و رستوران می گذارید. حالا خودتان به من بگویید اگر طرف مقابل شما پرخاشگر باشد، در این ساعت های با هم بودن، صندلی های سینما را به هم می ریزد تا شما بفهمید؟!
▪ اگر طرف شما بیمار روانی است و قرار است با او ازدواج کنید، وظیفه دارید برای درمانش هم اقدام کنید؛ درست مثل اینکه ناگهان متوجه شوید او بیماری قلبی یا کلیوی دارد؛ ابتدا درمان و بعد ازدواج یا اگر دختری بدگمان است یا وسواس دارد، شما چطور خواهید فهمید؟ حتی شخصیت های ضداجتماعی، آن قدر در خانواده خوب هستند که والدین شان هم متوجه نخواهند بود اما در اجتماع به دوست و رفیق کلک می زنند، میلیاردها تومان کلاهبرداری می کنند، اهل ریسک اند و برای همسر و خانواده دردسر و گرفتاری می آفرینندو دائم دروغ می گویند.
▪ اینجاست که اگر خانواد ه ها به صورت فعال تعامل داشته باشند می توانند به شما دو نفر کمک کنند تا خصوصیات هم را بشناسید. اگر طرف شما بیمار روانی است و قرار است با او ازدواج کنید، وظیفه دارید برای درمانش هم اقدام کنید؛ درست مثل اینکه ناگهان متوجه شوید او بیماری قلبی یا کلیوی دارد؛ ابتدا درمان و بعد ازدواج. گاهی هم طرف شما بیمار نیست اما در نوع رفتارش مشکل دارد. باز هم باید به مشاوره خانواده یا روان پزشکی که خانواده درمانی می کند و تبحر خاصی در ارزیابی دختر و پسر دارد مراجعه کنید و از او راهنمایی بگیرید.
▪ بیشترین گرفتاری در زندگی مشترک اشخاصی به وجود می آید که با یک بیماری مزمن مثل وسواس یا اختلال های اضطرابی دست و پنجه نرم می کنند.
▪ چون آنها اصلا خود را بیمار نمی دانند و سابقه پرونده پزشکی هم ندارند. این همسران در زندگی شکست می خورند و اگر علائمی را دیدند باید با پزشک مشورت کنند و راهنمایی بگیرند
▪ جوان ها عادت دارند به سرعت به سمت عواطف بروند و اشکال کار در همین جاست. اگر من در زندگی همه سرمایه ام را در یک جا خرج کنم یا سرمایه گذاری کنم، با یک نوسان بازار ورشکست می شوم و همه زندگی ام را می بازم.
▪ جوان ها هم همین طورند. همه عواطف شان را به سرعت و بدون منطق خرج می کنند. اگر شما به او علاقه توأم با منطق داشته باشید، مشکلات او را خواهید فهمید. رفتار غیرمعمولش را می بینید و با کسی مشورت می کنید. به طور مثال، با خانواده او یا با والدین خودتان. شاید آن رفتار ناشی از بیماری نباشد و جزو خصلت های او باشد.
حالا از خودتان بپرسید، می توانید با این رفتارش کنار بیایید. به عنوان مثال، در نشستی خانوادگی متوجه شده اید که طرف شما پرخاشگر است، مدیریت ندارد، بدگمان است و غیره.
▪ موضوع را در میان می گذارید و خانواده فرد پرخاشگر هم باید به این شکل با شما مشارکت کنند: «دوست داریم در آرامش باشید، شما دختر یا پسرم به طور معمول احساساتت را نگه نمی داری، عادت بدی است که فریاد می زنی. اگر شما این موضوع را اصلاح نکنی، ما هم نمی توانیم قول حمایت از شما را بدهیم.» والدین نکات مثبت بچه ها را نیز می بینند و باید آنها را هم بیان کنند. شما اگر به هم علاقه واقعی دارید باید به هم کمک کنید.
● ازدواج با بیمار روانی
اگر کسی دچار بیماری روانی باشد، آیا می تواند ازدواج کند و مدیریت یک زندگی را در دست بگیرد؟ این سؤالی است که ممکن است در ذهن شما به وجود آمده باشد. دکتر صدر در این باره می گوید:
بیماری ها به دو دسته سنگین و خفیف تقسیم می شوند. به طور کلی در دنیای پزشکی، نمی توان گفت بیماری خفیف یعنی دردسر کمتر.
ممکن است کسی حمله ای شدید (افسردگی شدید اسیکزوفرنیک) داشته باشد، بستری شود و بعد هیچ وقت دیگر آن حمله تکرار نشود و کنترل شود. اما گاهی یک بیماری خفیف آن قدر در زندگی دردسر می آفریند که تا پایان عمر درگیرش هستیم. به طور مثال، افسردگی خفیف، اشکالات اضطرابی، رگه های اختلال شخصیت و وسواس...
بیماری که علائم او کنترل نشده منطقی نیست ازدواج کند. اما وقتی کنترل شد و پزشک تصمیم گرفت درمان را قطع کند، باید آگاهی لازم را درباره بیماری او و مشکلات آتی زندگی اش به او بدهد
این مشکلات ممکن است در زندگی هر فردی به وجود بیاید و در این صورت اطلاع دادن آن به شریک زندگی بستگی به شدت مشکل و تکرار شدن آن دارد. اگر فرد در یک دوره ای به اضطراب خفیف مبتلا و درمان شده، ضرورتی ندارد که آن را اطلاع دهد چون مثل این است که بخواهد آمار سرماخوردگی خود را بگوید.
اما حق طرف مقابل است که بیماری های سنگین و سابقه بستری او را بداند، به هر حال باید با پزشک معالج صحبت کند. امکان عود بیماری، پیامدها، احتمال ژنتیکی و درصد مبتلا شدن فرزندان، تاثیر آن روی زندگی شان را بشناسد و تصمیم بگیرد.
اما درباره بیماری های شدید وضع فرق می کند. من به بیماران شدید روانی ام می گویم: «می دانم تو نیاز داری و او را حق خود می دانی اما اگر علاقه ای هست، نباید او را قربانی کنی. علاوه بر این، اگر او قضیه را نداند می تواند در آینده شکایت کند و هیچ کمکی برای بهبو دی ات انجام ندهد.» آنها قطعا در مرحله حاد نباید ازدواج کنند.
به طور مثال، بیماری که علائم او کنترل نشده منطقی نیست ازدواج کند. اما وقتی کنترل شد و پزشک تصمیم گرفت درمان را قطع کند، باید آگاهی لازم را به او بدهد. به عنوان مثال بگوید: «اسکیزوفرنی در جمعیت عمومی ۵/۱ درصد احتمال بروز دارد اما اگر پدر یا مادر مبتلا باشد عدد به ۱۲ درصد و در صورت ابتلای هر دو به ۴۰ تا ۵۰ درصد می رسد. خودخواهی است که کسی را به دنیا بیاوری که می دانی چند درصد احتمال بروز بیماری دارد.»
● بیماری های روانی خفیف
بیشترین گرفتاری در زندگی مشترک اشخاصی به وجود می آید که با یک بیماری مزمن مثل وسواس یا اختلال های اضطرابی دست و پنجه نرم می کنند. چون آنها اصلا خود را بیمار نمی دانند و سابقه پرونده پزشکی هم ندارند. این همسران در زندگی شکست می خورند و اگر علائمی را دیدند باید با پزشک مشورت کنند و راهنمایی بگیرند.
بعضی ها تصور می کنند ازدواج، اختلال های روانی را درمان می کند. یادتان باشد که ازدواج، درمان نیست. متأسفانه خانواده ها یاد گرفته اند بگویند پسرم پرخاشگر است یا رفتار پرخطر و اعتیاد دارد یا دخترم بدبین است، ازدواج کند خوب می شود. اصلا چنین نیست. باید قبل از آن، درمان انجام شود.
اگر طرف مقابل سعی کرد امتیازاتی را از طریق تهدید بگیرد : «اگر زنم نشوی می روم معتاد می شوم یا اگر با من ازدواج نکنی خودم را می کشم» اصلا قضاوت عاطفی نکنید، تهدید او عملی نمی شود. اگر قرار است این کارها را بکند، همان بهتر که انجام دهد. او در مواقع خطر و بحران به جای تصمیم گیری، تهدید می کند. در مشکلات آینده زندگی تان هم می گوید اگر فلان کار را نکنی، چنین می کنم
اتفاقا در دوره شناخت می توانید موقعیت درمان را فراهم کنید و با تشویق یکدیگر این روند را تسریع کنید.
اگر طرف مقابل سعی کرد امتیازاتی را از طریق تهدید بگیرد : «اگر زنم نشوی می روم معتاد می شوم یا اگر با من ازدواج نکنی خودم را می کشم» اصلا قضاوت عاطفی نکنید، تهدید او عملی نمی شود.
اگر قرار است این کارها را بکند، همان بهتر که انجام دهد. او در مواقع خطر و بحران به جای تصمیم گیری، تهدید می کند. در مشکلات آینده زندگی تان هم می گوید اگر فلان کار را نکنی، چنین می کنم.
اعتیاد هم یک اختلال روانی است که وابستگی بیمارگونه به یک ماده را نشان می دهد. بنابراین اگر قبل از درمان با کسی که اعتیاد دارد ازدواج کنید، خودتان هم گرفتار می شوید. به او بگویید من تو را دوست دارم. تو این اخلاق های خوب را داری و در صورت ترک کردن، با تو ازدواج می کنم.
به هم باج ندهید بلکه پاداش بدهید. تلاش او در راه ترک را با تشویق بیشتر کنید: «برای ترک اقدام کن. مدت طولانی تو را ترک کرده و بدون بازگشت ببینم. اگر ترک کردنت تأثیر آشکاری در رفتار و شغلت بگذارد آن وقت با تو یار و همراه می شوم.»
پورتال سیمرغ
( www.seemorgh.com )
وبلاگ برتر در تاپ بلاگر
نظرات شما عزیزان:
